Ludwik, ojciec Jadwigi, był człowiekiem niezwykle pobożnym. Każdego dnia o świcie, szedł na mszę, wieczorem odmawiał różaniec. Żądał od dworzan, aby postępowali podobnie. Zakładał klasztory, fundował kościoły, nawracał Żydów i pogan. Pod koniec swojego życia chciał nawet wstąpić do zakonu.

Jadwiga przez kilkanaście lat nie mogła zostać matką. Gniewosz z Dalewic twierdził, że jest to kara boska za zerwanie zaręczyn z Wilhelmem. Rozpowiadał także, że królowa nadal kocha Habsburga i spotyka się z nim. Jadwiga przysięgła na Ewangelię, że to wszystko jest nieprawdą. Dwunastu rycerzy wyzwało oszczercę na pojedynek w obronie czci władczyni. Gniewoszowi wytoczono proces w wyniku, którego musiał odwołać oszczerstwa. Zrobił to w sposób bardzo interesujący: wszedł pod ławę, powiedział "Com mówił, kłamałem jak pies" i ... zaszczekał! Dzięki temu honor Jadwigi został ocalony.

Jak wyglądała szafa z ubraniami Jadwigi? Znajdowały się w niej trzy stroje tzw. Zwierzchnie, czyli kortele. Jeden sobolowy z rękawami obszytymi czerwonym adamaszkiem, haftowanym złotem, drugi - gronostajowy z aksamitnym fioletem obramowany perłami i wreszcie popielicowy podbity aksamitem zielonym. Samych szub popielicowych, gronostajowych i sobolowych miała Jadwiga dwanaście, do tego zaś wyprawa zawierała piętnaście kożuszków różnego kroju, bogato krytych i podbitych pięknym futrem. Suknie te, bogate i ciężkie, musiały być również ciepłe wobec niedogrzanych komnat i sal paradnych.

Jadwiga żyła jedynie 25 lat. Jej wygląd upamiętniono na kilku portretach, na każdym obrazie wyglądała inaczej. A jak było naprawdę? W 1889 roku, podczas renowacji katedry na Wawelu, odkryto kryptę pod posadzką, w której znajdował się grobowiec Jadwigi. Badania antropologiczne prowadził Izydor Kopernicki z Uniwersytetu Jagiellońskiego. Według tych badań Jadwiga była blondynką. Miała 1,72 m, a może nawet 1,80 m wzrostu, wysokie czoło, wąski nos i szczupłą twarz. Na podstawie kroniki można wywnioskować, że uważano ją za bardzo ładną.